Nelleke Van de Wouw haalde op 5 december de respectabele leeftijd van 100 jaar. Oudste zoon Ad duikt in het leven van zijn lieve moeder en deelt dat graag Aan De Keukentafel.
Kloosterleven
Nelleke van Dommelen verhuisde op negenjarige leeftijd van Baarschot naar de Groenstraat in Esbeek. Religieuze kloosterlingen in de familie hadden er Nelleke ook graag zien komen. Toch viel zij niet voor het kloosterleven, wel voor de knecht van de overburen, Esbekenaar Kees Van de Wouw. Zij kregen verkering in de oorlogsjaren. Het stel negeerde de ‘avondklok’ om elkaar stiekem achter de boerderij te ontmoeten.
Tweeling
Daar Nelleke uit een nest van vier kinderen kwam, kreeg ze zelf elf kinderen, zes meisjes en vijf jongens. “Ons moeder was 29 jaar oud toen ik kwam”, vertelt Ad. “Ik ben nu 69 jaar. Dat zegt overigens niet de kalender, want ik ben geboren op schrikkeldag. Met de jongste verschil ik 14 jaar. Toen ik al met een vriendin thuiskwam zat zij nog op de kleuterschool.” Ad herinnert zich nog goed dat de tweeling werd geboren. “Niemand wist van te voren dat het er twee waren. Huisarts Ruhe kondigde het ter plekke aan als een ‘verrassing’. De meisjes waren klein en kwamen in het ziekenhuis terecht. Onze pa reisde ‘s morgens voor dag en dauw met de eerste BBA bus naar het ziekenhuis met gekolfde moedermelk. Hij sprak met de chauffeur af om rustig aan bij het station om te keren, zodat hij weer mee terug kon naar Esbeek, waar de koeien op hem stonden te wachten.”
“Onze ouders waren niet streng, maar stelden wel duidelijke regels. Zes uur eten en als je later kwam ving je bot. Pa en ma zaten ieder aan een uiteinde van de eettafel en diegenen die het nodig hadden zaten binnen handbereik, om een lepeltje eten te geven of om een draai om de oren te verkopen.”
Wonen in het varkenshok
Op de plaatst van de oude, versleten en kleine boerderij werd in 1964 een nieuwe gebouwd. Dat was nog niet zo eenvoudig, want waar blijf je met elf kinderen? Een net gebouwd varkenshok bood uitkomst. “Natuurlijk niet geïsoleerd of verwarmd. De sneeuw kwam onder de dakpannen naar binnen. Het was een feest toen wij in ons nieuwe huis trokken. Van vier slaapkamers gingen we naar zeven. O ja, dat vergeet ik nog te zeggen, ons opa en oma woonden ook nog bij ons in.”
“Wij zijn absoluut nergens in te kort gekomen. Ik geloof best dat het in de beginjaren sappelen voor ons pa en ma was. Later was er meer brood te verdienen in de varkenshouderij. Eindelijk kon er een wasautomaat worden aangeschaft. Onze moeder is altijd een bescheiden, liefdevolle, zorgzame vrouw geweest. Het leven van haar bestond vooral uit hard werken en zorgen. Als ik door de hoge sneeuw naar de kerk moest om misdienaar te zijn bracht ze mij weg.”
Reis naar Lourdes
Buiten het dorpse sociale leven was er weinig te doen. Nelleke, lid van de KVO, won er een reis naar Lourdes. Het was haar zo gegund dat de vrouwen in het dorp het gezin tien dagen lang draaiende hield. “Op vakantie kende wij niet. Een keer per jaar gingen wij, na het aardappel rapen, een dagje naar de Efteling met de bus van Maas.”
Zoon Piet nam de boerderij over en Nelleke en Kees verhuisden met nog zes kinderen naar de Meester Lauwersstraat. Later verkaste het paar naar De Mostaard waar Kees in 2001 overleed. De gang naar het verzorgingshuis in Hilvarenbeek viel Nelleke wat zwaar. Ondertussen voelt zij zich er thuis. De eeuweling wordt door haar kinderen en kleinkinderen, waarvan de meesten in de buurt wonen, op handen gedragen en in de watten gelegd. Ad: “En dat verdient ze ook.”
Muziekkeuze: ‘Let the sunshine’. Met de gouden bruiloft werd dit lied door een samengesteld familiekoor van kinderen en kleinkinderen gezongen.
