Jarenlang onderhield Cees Schilders (66) met hart en ziel het rolstoelpad op landgoed Annanina’s Rust. Door een bizarre wending in zijn leven maakt de Hilvarenbekenaar nu zelf gebruik van het pad.
Natuurmens
Een echt natuurmens, zo noemt Cees Schilders zich, thuis in zijn woning in Hilvarenbeek. In het dagelijks leven werkte hij in de revisie van automotoren, en daarnaast was hij vaak te vinden in de bossen. Toen Cees vijf jaar geleden zonder werk kwam te zitten, was het dan ook niet moeilijk om een nieuwe tijdsbesteding te vinden. Hij ging aan de slag als vrijwilliger bij het Brabants Landschap. In het bosgebied Annanina’s Rust, een landgoed tussen Hilvarenbeek, Diessen en Biest-Houtakker, ging hij het rolstoelvriendelijke bospad onderhouden. Die taak was Cees wel toevertrouwd. ,,Echt iets voor mij”, vond hij. “In de beginjaren klaarde ik de klus zelfs wekelijks in mijn eentje. Door snoeien, het pad breed houden, het afknippen van overhangende takken en bramen hield ik het pad goed gangbaar voor mensen met een beperking. Er was veel werk aan de winkel.”
Noodlot
Maar ruim een jaar geleden sloeg het noodlot toe. ,,Ik kreeg op een nacht last van mijn rechteronderbeen”, vertelt Cees geroerd. ,,Ik wijdde het aan de drukke werkzaamheden die dag op het rolstoelpad en in mijn achtertuin, maar de huisarts constateerde geen hartslag meer bij mijn rechtervoet. Er werd een aneurysma vastgesteld in de knie, daardoor ontstond een ernstige vernauwing van de slagaders in het onderbeen. ,,Dezelfde avond nog lag ik op de operatietafel om de aders te openen, wat mislukte. Ik had ontzettend veel pijn en kon het niet meer aan. Ik vroeg aan de artsen om het been eraf te halen”, vertelt Cees openhartig en geëmotioneerd.
Fantoompijn
Maar bij een directe amputatie zou hij fantoompijn kunnen blijven voelen. Daarom werd eerst tien dagen lang geprobeerd om de ondraaglijke pijn te bestrijden, waarna de onvermijdelijke amputatie alsnog volgde. Cees begon daarna met zijn revalidatie bij het Leijpark in Tilburg, wetende dat hij in zijn linkerbeen ondertussen dezelfde symptomen had. ,,Binnen vijf jaar zou ik omleidingen van de aders krijgen, maar omdat het goed ging, besloot ik het eerder doen.” De operaties mochten niet baten. Er ontstond een infectie en opnieuw was er een drastische ingreep nodig. Cees had wederom geen keuze. Ook zijn linkerbeen onderging boven de knie een amputatie.
Bron: Beeld werkt
Eerste rit op Annania’s Rust
Cees laat zich door de persoonlijke rampspoed niet uit het veld slaan. Hij bikkelt door. ,,Hopelijk leer ik nog lopen met twee protheses en krukken. Al kan ik maar vanuit de scootmobiel een winkel in gaan. Want nu kan ik nergens binnen.” Maar op het mooie rolstoelpad op Annanina’s Rust is alle ruimte. Daar voelt Cees zich thuis ondanks zijn ongelukkige lot. Zijn eerste rit een half jaar later greep hem dan ook aan. ,,Het rolstoelpad in Annanina’s Rust is de enige plek waar ik zelfstandig de bossen in kan. Helaas lukt het me niet meer om op alle plekjes te komen. Na de eerste amputatie had ik nog hoop om te blijven helpen met het onderhoud, maar nu wordt het lastiger. Ik laat het snoeien maar aan andere vrijwilligers over. Wie weet knip ik in de toekomst nog eens een takje weg.”
Muziekkeuze
"Ik heb geen speciaal nummer, maar wel favoriete muziek, namelijk de reggae muziek van Bob Marley. Ik ben samen met mijn vrouw vaak en ver op vakantie geweest. De allermooiste vakantie was die in 1992 naar Jamaica.”
Bron: Beeld werkt
